یادداشت مجید اسطیری

        به نظرم دیگر حنای مینی مالیسم رنگی ندارد
دیروز در نشست نقد و بررسی مجموعه آناناس این نکته را ذکر کردم که به نظرم (به عنوان یک ناظر از دور) واقعا الآن مینی مالیسم جایی در جریان غالب (main stream) ادبیات ما ندارد. آقای جزینی کمی برآشفت و سابقه مینیمالیسم در ایران را برای ما دوره کرد. من به احترام حق استادی ایشان بحث را ادامه ندادم اما واقعا باید به داعیه داران مینی مالیسم گفت دو صد گفته چون نیم کردار نیست
در دهه هفتاد این جریان قابل توجه بود اما الآن دیگر نه
به هر حال دوست عزیزم سید وحید حسینی ایرانی داستانک نویسی را جدی گرفته و در این مجموعه میشود کارهایی پیدا کرد که به خاطر بمانند
از جمله همین داستانک که بیش از ده سال پیش ازش خوانده بودم:

منلیک شاه حبشه بود. منلیک با ابهت بود و ضمنا منلیک نوگرا بود. شنید در نیویورک محکومان را با روشی مدرن اعدام می کنند. دستور داد از این محصول تازه -صندلی الکتریکی- با صرف هزینه ای هنگفت چند تا خریدند. محموله که رسید، منلیک چیزی به یادش آمد. منلیک صرفه جو بود و یکی از صندلی های الکتریکی را تبدیل کرد به تخت شاهی حبشه؛ آخر در کشور او، پدیده ای به اسم برق وجود نداشت.