یادداشت محمد علی شفیعی

        نویسنده رو میشناسم و کتاب رو از خودش هدیه گرفتم، و داستانهای اول، بیشتر حس خاطره نویسی به من داد، با توجه به شناختم همش خودشو تو داستان می‌دیدم ، شاید هدفش این نبوده و واقعا هم اونها خاطره نبوده، ولی به وضوح نتونسته از خودش فاصله بگیره، با اینکه قصه گوییش خوب بود
اما هر چی به داستانهای بعدی نزدیک میشی، از شخص نویسنده فاصله میگیری و نویسنده ای که قصه نوشته رو میشه دید توش، و انگار‌ قلمش قویتر و قویتر میشه

این شاید چون من میشناسمش برام‌ خیلی پررنگ بود، شاید اگر نشناسیدش این نکته رو نبینید و از اول لذت ببرید