یادداشت علی‌پور

بله متاسفانه و به نظرم این که در دنیای واقعی هم گاهی این اتفاق می افتد توجیه خوبی برای قانع کردن خودمان به جهت انجام یک کار اشتباه نیست. البته به قول خودتان "گاهی" در دنیای واقعی این اتفاق می افتد ولی در این کتاب حداقل از اول تا آنجا که محسن متحول می شود بار اصلی خنده ی داستان روی همین چیزهاست، بعد از متحول شدن هم باز بار اصلی طنز داستان روی همین موارد است ولی با ادبیاتی محترمانه تر، این کتاب من را به یاد سریال هایی مثل دودکش و خانه به دوش و غیره انداخت. با این تفاوت که آنجا صداو سیما بود و خطوط قرمزش بیشتر اینجا کتاب است و خطوط قرمزش کمتر، درد اینجاست که عادت کنیم و فکر می کنم عادت کردیم به این مدل خندیدن، سطح خندیدنمان انگار خیلی پایین آمده 
به نظر من که اینطور رسید: هر چه رفتارهای  محسن تغییر کرد و به قول خودش متحول شد از میزان طنز داستان هم به نسبت قسمت های قبل کم شد.
شاید هم مدل نگاه تاریخی من به ماجرا تاثیرگذار است. وقتی این کتاب را می خواندم با خودم فکر کردم مثلا ۱۰۰ یا ۲۰۰ سال دیگر عده ای از اهل تاریخ می آیند و متون ما را بررسی می کنند. همین کارهایی که امروز ما می کنیم و متون گذشتگان را تحلیل و بررسی می کنیم. دغدغه ها و سطح فرهنگشان را ارزیابی می کنیم. داشتم به این فکر می کردم که مثلا ۱۰۰ سال دیگر بیایند و کتابهای پر فروش ما را ببینند و با توجه به مطالب مکتوبی  هم که از نظرات ما به جا مانده بفهمند که ما از امثال این کتاب خیلی خوشمان می آمده و خیلی میخندیدم. بعد می آیند از این متون آنچه باعث خندیدنمان میشده استخراج می کنند، چه در می آید؟