یادداشت پیمان قیصری

                در این کتاب با یک تک گویی اعتراف گونه مواجهیم که با یک شروع درخشان که احتمالا همه تا حالا حداقل یک بار شنیدید آغاز میشه، در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می خورد و مى تراشد... پس از یک توضیح مقدمه مانند با تعریف اتفاقی مربوط به گذشته نزدیک ادامه پیدا میکنه و بعد گریزی به زندگی پدر و مادرش میزنه و در انتها گویا به گذشته ی خودش میره و یا شاید به حال!!! جذاب بودن کتاب در همین وهم گونه و رازآلود بودن داستانه. به تعداد افرادی که کتاب رو خوندن تفسیر و برداشت از این داستان وجود داره و این هنر نویسنده هست. سرتاسر کتاب پر از نماده و هیچ کس هم نمیدونه آیا این برداشت من آیا منظور نویسنده هست یا نه؟...ه