یادداشت Srafil

        ویکتور هوگو در «مردی که می‌خندد» زشتی برونی را با زیبایی درونی یکجا گرد می‌آورد.
این نثر غنائی و حماسی و نمایشی، زائیده تخیل فوق‌العاده هوگو است.