یادداشت علیرضا نوریان

                این کتاب پر است از توصیه‌های آیت‌الله بهجت که با بیان‌های مختلف از ما می‌خواهند حضرت غایب (عج) را حاضر و ناظر بدانیم، توبه کنیم و برای فرج دعا کنیم. این حرف‌ها در جامعه ما زیاد گفته شده‌اند، ولی شاید شنیدن از آیت‌الله بهجت، تأثیر بیشتری روی خواننده بگذارد. مخصوصاً که ایشان به یکی از نزدیکان‌شان گفته بودند:

» یکی از عنایات خدا به بنده از قدیم و در جوانی این بود که کسانی را که خدمت حضرت (عج) تشرف پیدا کرده‌اند، می‌شناسم؛ ولو یک بار در عمرش باشد!

این بخش از کتاب هم بسیار قابل توجه بود:

» سوال: نقل شده است که حضرت‌عالی فرموده‌اید من به جوانها بشارت می‌دهم که زمان ظهور نزدیک است. جوان‌ها حضرت مهدی (عج) را می‌بینند؛ حضرتعالی چنین مطلبی را فرموده‌اید؟
جواب: نه، من چنین چیزی نگفتم! [البته انسان] باید احتمال این را بدهد که آن حضرت (عج) مثلا فردا ظهور می‌کند؛ یعنی با وقوع علائم حتمیه.

این نکته را هم امیدوارم به خاطر بسپرم:

» از آداب زیارت این است که بدانیم فرقی بین حیات و ممات معصومین (ع) نیست.

متأسفانه در این کتاب، صحبت‌های آیت‌الله بهجت طوری گردآوری شده‌اند که هر نکته از حرف‌های ایشان بارها و بارها و بارها نوشته شده است. مشکل بزرگتر هم این است که تقریباً نیمی از مطالب این کتاب قطور را گردآورنده به تشخیص خود تألیف کرده است.