یادداشت معصومه توکلی

        اگر همه ی چشمه ها به آب نیاز دارند و چاه ها به تاریکی، چشم های جانانه هم خواب می خواستند...

جانانه، وای بر تو، وای بر من!

اصل افسانه فوق العاده است و بازآفرینی هم از زیبایی آن کم نکرده. بعضی از قصه های جانانه خیلی زیبا و گاه مدرن هستند و حتی بعضاً به درد تبدیل به فیلم -یا بهتر از آن- انیمیشن کوتاه می خورند. زبان قصّه هم یک دست و روان است.
(به جز واژه ی برگستوان! که نه به باقی متن می خورد و نه در دایره ی لغات کودک هشت تا یازده ساله هست. صفحه صدوبیست وپنج)
دوست داشتم در آن بیابان یا آن باغ یا آن همه جاهای غریب که قصه ها در آن ها رخ می دادند گم می شدم...