یادداشت Melorin

                الان بهش میگم کتاب زرد.
این کتاب رو وقتی خوندم که تازه کتاب خوان شده بودم، جزو اولین تجربه های من با کتاب ها بود، و خب اون موقع برام مفاهیم توش جذاب بود. الان؟ نه دیگه.
الان که بیشتر خوندم، بیشتر با کتابا آشنا شدم میتونم بگم هزاران کتاب گرانبها وجود داره، که باید روی اونا برچسب  جذاب و آموزنده زد، اونان که شاید واقعا بشه بهشون گفت کتاب های خودیاری.
این یکی؟ الان بنظرم بیشتر کتاب خودفریبی هست بیشتر، البته اگر که مطالبش رو خیلی جدی بگیری و بهش باور داشته باشی.
اگر سطحی کتاب رو بخونی، و صرفا با مفهوم: اندکی به شرایطت خوش‌بین بودن و باور داشتن به خودت آشنا بشیم کافیه. ولی نباید عمیق شد و باور کرد که صرفا با فکر کردن درمورد چیزی یا جلو اینه مدام با خودت حرف زدن و هرشب کاغذ آرزوهاتو زیر بالشت گذاشتن، قراره که همه اهداف آرزوهامون برآورده بشه.
نمیشه بشینی و لهش فکر کنی و تصور کنی که پس قراره اتقاق بیوفته.

چیزی که بنظرم این کتاب ترویج میده خوش خیالی محضه، تو فقط باور کن و هیچ کاری نکن تهش همونی میشه که میخای🫤
اهمیت تلاش و برنامه ریزی و خیلی مسائل دیگه نادیده گرفته شده توی این کتاب، و شایدم بخاطر همینه که بهش میگن زرد.

بهرحال اگر واقعا دنبال یادگیری هستی، برو سراغ کتاب هایی با پشتوانه علمی که با تحقیقات مواهیمشون تایید شده، درست مثل کتاب های" آدام گرنت".