یادداشت مظفری

                بسم‌الله الرحمن الرحیم
قزوه را به شعر و شاعری می‌شناسیم، به اشعار آئینی‌اش.
خیلی‌ها هم چندسالی است او را در جایگاه مجری جلسات شعر رمضانیه بیت دیده‌اند. اما دست به قلم خوبی دارد. با پرستو در قافش، دوره دبیرستان اشنا شدم و با این کتاب، در نمایشگاه کتاب امسال
۵ سال رایزن خانه‌فرهنگ بودن، از او هندشناس قابلی ساخته است.
این کتاب را به صورت خاطرات ناپیوسته، نقل کرده، هر چند اگر همت می‌کرد و این پنج‌سال را به صورت پیوسته و مستمر می‌نوشت، و عکس‌هایش را ضمیمه می‌کرد، خاطرات معاصری بود که می‌توانست راه‌گشای همه دوستداران و مسافرین هند شود.
 از دهلی‌نو، نظام‌الدین اولیاء و گداهایش، مرشداباد و امام‌باره‌اش، میمون‌، سگ، فیل ، گاوهایی که با با ادم‌ها زندگی می‌کنند، از عاشق‌علی، شیبه‌الحسن هم می‌گوید

 سفرنامه‌اش از همه‌جا گفته و همه‌جا را معرفی‌کرده است. گریزهایی هم به سفر اهالی ادبیات و شاعران ایرانی به هند داشته است.
و به جز خاطره‌ای که اتفاقا در پشت‌ کتاب هم ذکر شده، موضوعات و نوشتنش را دوست دارم.
باشد که روزی همه این ۵ سال را برایمان روایت کند.
 ۱۳۹۷/۲/۲۷