یادداشت محمدقائم خانی

                .


تلاش نوابغ هرچقدر هم به خطا رفته باشد در نهایت بعید است به نفع بشریت تمام نشود. 



از خواندن آثار ادبای شرق نه تنها درس بلکه آرام می‌گرفتم. حزن آثارشان تسکین‌بخش است و شادی‌شان به حدی می‌رسد که من در متون نویسندگان هیچ بلاد دیگری ندیده‌ام. نوشته‌های‌شان را که می‌خوانی گویی زندگی پر می‌شود از آفتاب گرمابخش و باغ نسترن، از اخم و لبخند جفاکاری خوب‌رو، از آتشی که دل را می‌سوزاند. چه تفاوت‌ها که با اشعار مردانه و قهرمان‌خواه یونان و روم دارند. 


حیف! وقتی کذب این‌قدر با حقیقت پهلو می‌زند، آدم دیگر دلش به چه خوش باشد؟