میدونم که بعد از خوندن این کتاب نظرم نسبت به انسان بودنم کاملا مثبت نمیشه، میدونم که باز هم ملال انسان بودن سراغم میاد اما این بار به ملال انسان نبودن هم فکر می‌کنم
بیش‌تر فکر می‌کنم که آیا پیشرفت ریاضیات و فیزیک و تلاش انسان در راستای نامیرایی مهم‌تره یا اینکه کسی یک پنبه آغشته به مواد ضدعفونی‌کننده رو روی زخمت بذاره؟
و انسان بودن چیست جز این ناراضی بودن دائمی و رضایت پیدا کردن با دلخوشی‌های کوچک؟