چند وقتی هست که سرم حسابی شلوغ شده و مثل قبل فرصت خواندن ندارم. این کتاب را هم موقع برگشت از سر کار در مترو خواندم، تکه تکه، هر بار کمتر از ده صفحه... تقریباً مثله ش کردم؛ شاید به همین دلیل چندان دوستش نداشتم، یا شاید هم انتظار همنام و گودی را داشتم وانتظاراتم برآورده نشد. راوی بی نام پاتوق‌ها زنی است در اواخر سی سالگی یا اوایل چهل سالگی که خاطراتش را از زندگی در شهری کوچک، از مکان‌ها و آدم‌های حال و گذشته مرور می کند. البته پاتوق ها بیش از همه چیز روایت تنهایی است.
خواندنش خالی از لطف نیست، اما حس و حال رمان‌های دیگر لاهیری را هم ندارد.