یادداشت

        رمان درد سیاوش نوشته اسماعیل فصیح تا حد زیادی وام گرفته از اسطوره ی سیاوش در شاهنامه فروسی است. با این تفاوت که داستان در فضای سالهای 52 می گذرد و فلش بک هایی به سال 32 زده می شود که گره اصلی داستان هم در یک شب کذایی مرداد در سال 32 ایجاد می شود. این رمان را می توان تا حدودی در ردیف ژانر معمایی قرار داد چرا که جلال، شخصیت اصلی، مدام در حال بازپرسی از آدمهای رمان است و در پی کشف حقیقت قتل سیاوش. به همین دلیل در این داستان ما بیشتر با دیالوگ روبرو هستیم تا توصیف و تآمل. زبان روایت دلنشین است و به خوبی می تواند مخاطب را به دنبال خود بکشد. گره افکنی ها و گره گشایی ها با اینکه ساده لوحانه طراحی نشده اند اما بعضی اوقات تصعنی جلوه می کند. در کل رمان جالبی است مخصوصا اینکه در پس زمینه آن اسطوره ها حضور دارند.