«لبخند بزرگی که آهسته آهسته محو میشه»
این اولین کلماتی هست که با دیدن این کتاب به ذهنم میرسه .
روایتی قوی با سرعتی مناسب و بالا و کلیف هنگر فوق العاده در اواخر کتاب باعث یه شاهکار در کتاب های ژانر عاشقانه شد ؛ ترکیب حس غم و شادی ، اشک و خنده و نا امیدی و امیدواری باعث شد این کتاب همیشه بخشی از من باشه  و استلا رو تبدیل به معدود شخصیت هایی بکنه که دلم میخواد از قلب کتاب  بیرون بکشمش و با تموم وجودم در آغوش بگیرمش .
ممنونم استلا ، ممنونم ویل  و ممنونم ریچل  لیپینکات بابت خلق این اثر ... بابت دعوت کردنم به یه زندگی و دنیای کوتاه.