یادداشت مجید اسطیری

        حرف زیادی در موردش ندارم. به هر حال کتابی بود که باید میخوندم.
نکته جالبی که برام وجود داشت و چندان در یادداشت های دیگه ندیدم این بود که این اثر اگر چه خیلی گرته برداری از شاهنامه داره اما بر خلاف شاهنامه خیلی از نبردها در داخل شهرها اتفاق می افته. خی یه علتش اینه که صحنه های نبرد مربوط به لشکرکشی نمیشه و فقط مربوط به نبرد پهلوانان به عنوان نمایندگان ایران و ازبک هست. اما میشه این مسئله رو مربوط به اهمیت یافتن زندگی شهری نسبت به دوران های پیش از اون دونست
و اهمیت این نکته که صفویان میخواستن محیط شهر ها رو امن و امان نشون بدن و این خودش یه نوعی قدرت نمایی بوده. 
عامیانه بودن داستان رو هرگز نباید فراموش کرد و وقتی این مسئله یادمون باشه خیلی توقعمون میاد پایین تر مثلا این که هر وقت قراره یه پهلوانی لباس رزم بپوشه فقط از همین جمله استفاده میشه: غرق آهن و پولاد شد! و هیچ خلاقیتی در ارائه توصیف ها و مضامین در کار نیست.
به هر حال چون همزمان دارم کتاب جامعه شناسی نخبه کشی رو هم میخونم جالبه که در دوره ای که اروپا داره تحولات عظیمی پیدا میکنه ما چطور درگیر مسائل کوچک تر و همسایگان شرقی خودمون یعنی هند بودیم و در داستان مهم ترین ماموریت حسین کرد بعد از هنرنماییش در دفع نفوذ و خرابکاری پهلوانان ازبک، اعزام شدن به هند برای گرفتن باج و خراج هفت ساله س.
 شاه عباس هم به عنوان فردی زیرک تصویر شده که چندین بار برای سرکشی به اوضاع لباس درویشانه میپوشه به میون اجتماع میره