یادداشت

        بسم الله.

ژه شگفت بود؛ خودش، لبخندش و کتابش. عمیق و مبهم. با فاصله‌ای که باقی می‌ماند، بین کلمه‌ها و خواننده. مثل همهٔ چیزهای شگفت دیگر، ازجمله عشق که از هر زبان که می‌شنوم نامکرر است.

اما این کتاب -برای من- با چیز دیگری قلابش را انداخت. ربطی که با بچه‌ها داشت. چه آن زمان که راوی کودکی آلبن بود و چه هنگام جمع‌شدن بچه‌ها اطراف او که ویلن می‌نواخت و چه بعدتر که تعمیرکار نابغهٔ اسباب‌بازی‌ها شد.