از قصه و روایت خبری نبود؛ رومن گاری به واسطه‌ی ارتباطش با ساختار سازمان ملل متحد و حضورش در آنجا، هجویه‌یی در مورد این ساختار عریض و طویل و البته بی خاصیت نوشته است که خواندنش خالی از لطف نیست. متنی پر تمثیل و سمبلیک که فکر می‌کنم این روزها حتی، نسبت به زمانه‌یی که گاری آن را با نام مستعار بیرون داده است و برای عامه‌ی مردمی که این روزها امیدشان را از آن سازمان بریده‌اند قابل فهم‌تر خواهد بود.