بریده‌ کتاب‌های حانیه

چیزی که نمی فهمیدم این بود که مردم تفکر نمی کنن، تکرار می کنن. تحلیل نمی کنن، نشخوار می کنن. هضم نمی کنن، کپی میکنن.

مردم میگن شخصیت هر آدمی تغییر ناپذیره ولی اغلب این نقابه که بدون تغییر باقی می مونه و نه شخصیت، و در زیر این نقاب غیر قابل تغییر موجودی هست که دیوانه وار در حال تکامله و به شکل غیر قابل کنترلی ماهیتش تغییر می کنه.

در تمام زندگی ام بالاخره نفهمیدم به پدرم ترحم کنم، نادیده اش بگیرم، عاشقش باشم،محاکمه اش کنم یا بکشمش.

فکر کنم؟ بعد از تمام اتفاقاتی که افتاده به این نتیجه رسیده ام حیف آن غشایی در مغز که افکار رویش حک می شوند.

حالا که همدستم را هم از دست داده بودم فقط دلم می خواست پنهان شوم، ولی کثافت ماجرا این بود که در شهر های کوچک چیزی به اسم گمنامی وجود ندارد. بدنامی چرا، گمنامی، نه. واقعا خیلی مزخرف است که نمی توانی در خیابان راه بروی بی این که کسی به تو سلام کند یا لبخند بزند.

به این نتیجه رسیدم پدرم تلاش کرده تمام تصاویر برادرش را از بین ببرد تا شاید فراموشش کند. پوچی تلاشش کاملا آشکار بود، وقتی این همه تلاش می کنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می ماند.

در سری داستان های پیش از خواب، کسپر گلوله و چاقو می خورد، با چماق له و لورده می شد، در دریاهای آب جوش می پخت، روی زمین هایی پر از خرده شیشه کشیده می شد، ناخن هایش از بیخ کنده می شد، آدم خوارها اعضای بدنش را می بلعیدند، ناپدید می شد، از درون و بیرون منفجر می شد و اغلب مبتلا به اسپاسم های عضلانی شدید می شد و یک بار هم شنوایی اش را از دست داد. نتیجه ی اخلاقی همیشه یک چیز بود :اگر بدون فکر کردن از باور عامه ی مردم پیروی کنی، مرگی ناگهانی و هولناک در انتظارت است.

گوش میدی جسپر؟ بعضی وقت ها که دیر وقت داری توی شهر قدم می زنی و زنی از روبه رو بهت نزدیک می شه، می بینی راهش رو کج می کنه و از یه مسیر دیگه می ره. چرا؟ چون یکی از اعضای جنس تو به زن ها دست درازی می کنه و بچه هارو ازار می ده!

خیلی خب جسپر، مسئله اینجاست : متلاشی شدن دنیا دیگه نامحسوس نیست، این روزها صدای گوش خراش جر خوردنش بلنده!

کاس شانه بالا انداخت و گفت :<<به هر حال،مهم نیست،چون اگه جوک طوری باشه که لازم باشه توضیحش بدی دیگه خنده دار نیست.>>

<<اوه! دوشیزه وودهاس، گاهی چقدر خوب است آدم تنها باشد!... >>این کلمات نشان می داد چه قدر دلش پر است، چه قدر طاقت آورده، چه قدر کسانی را تحمل کرده که خیلی هم دوستش دارند.

چه گل ها که نادیده زاده می شوند و می شکفند و عطرشان بر باد بیابان هدر می رود.1 1.بخشی از شعر <<مرثیه سرایی در گورستان کلیسای روستا>>(1750) اثر تاماس گری (1716_1771)

وقتی ببینی مردم واسه پول چه کارها که نمی کنن از تعجب شاخ درمی آری.

رفتار صحیح رفتاری است که همه به آن احترام می گذارند.

خیلی بی انصافی است که بدون اطلاع کافی از موقعیت آدم ها درباره رفتارشان قضاوت کنیم. آدم تا توی خانواده ای نباشد نمی تواند بگوید تک تک افراد آن خانواده چه مشکلاتی دارند.

ولی اعتراف می کنم برایم عجیب بود چطور همین آدم هایی که این قوانین نانوشته را رعایت می کردند، بعضی وقت ها قوانینی را که توی کتاب های مقدسشان به دقت توضیح داده شده بود، نادیده می گرفتند و زیر پا می گذاشتند.

کم کم داشتم یاد می‌گرفتم انجام بعضی چیزها زمان می‌برد و نگرانی، زمان آن را کوتاه تر نمی کند.

آدما از چیز هایی که نمی تونن بفهمن و درک کنن می ترسن.

<<حرف نمی زدم چون چیزی واسه گفتن نداشتم و کسی هم نبود که به حرف هام گوش بده.>>

اغلب اوقات، شرارت ظاهرش را عوض می کند و تغییر می دهد.