بریده‌ کتاب‌های محدثه

اعضای وجود ما هرکدام رزقی می‌خواهند تا تغذیه شوند و رشد کنند و علامت رشد آنها هم توسعه، گستردگی و زاد و ولدشان است.

تفکر هم موجودی، هم انگیزه و هم روش طبخ می‌خواهد وگرنه شکل نمی‌گیرد. کسی که موادی را به دست نیاورده، ده هزار سال هم که ساکت بنشیند، خالی است و چیزی جمع نمی‌کند؛ ولی اگر چیزی جمع کرده باشد و بخواهد آنها را توسعه بدهد و تکثیر و گسترده کند، احتیاج به این دارد که خودش را به جای دیگر مشغول نکند.

محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل تر است. اگر توانستی درمورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه ی تمام عیاری.

به تدریج روز به پایان رسید و تاریکی بیشتر شد؛ گویی آسمان یک جعبه بود که درِ آن را بستند.

شما فقط یک بار می‌میرید، پس این مرگ باید یک لحظه به یاد ماندنی باشد.

هیچ کداممان از زمان خروج اطلاع نداریم، زندگی از آن دسته هتل ها نیست.

وقتی والدینت تنهایت می‌گذارند، در سرتاسر زندگی گمان می‌کنی آدم ها نقشه کشیده اند رهایت کنند.

زندگی ها بی اعتنا به آدم ها ادامه می‌یابند. رابین دلش می‌خواست به زندگی اش ادامه دهد، سخت تلاش کرد اشتباهاتش را پشت سر بگذارد و اجازه ندهد پشیمانی ها نابودش کنند. اما رازها همیشه پیدایمان می‌کنند و هرچیزی که خواست از آن بگریزد سرانجام به او رسید و زمان حال را با غبار گذشته‌اش پوشاند.

آدم های معدودی توانایی بخشیدن دارند و هیچ کس هرگز فراموش نمی‌کند.

چیزی را که برایش زحمت می‌کشی به دست می‌آوری، نه چیزی را که آرزویش را داری.

دلیل دروغ‌گویی آدم ها تقریبا همیشه جالب تر از خودِ دروغ است.

بزرگ ترین مشکل آدم های این زمانه همین است: قدر چیزهایی را که دارند نمی‌دانند، مدام بیشتر می‌خواهند. نمی‌خواهند برایش کار کنند. نمی‌خواهند آن را کسب کنند. وقتی چیزی را که می‌خواهند به دست می‌آورند، مثل بچه های لوس نق می‌زنند و می‌نالند. خیلی از آدم ها فکر می‌کنند دنیا چیزی به آن ها بدهکار است و بقیه را مقصر انتخاب های نادرستشان در زندگی قلمداد می‌کنند. همه هم فکر می‌کنند اگر اوضاع مطابق نقشه هایشان پیش نرفت، می‌توانند فرار کنند.

زندگی در بهترین حالت غیر قابل پیش بینی و در بدترین حالت غیر قابل بخشش است.

آنقدر با سر پایین با گرفتاری ها رو به رو می‌شویم که یادمان می‌رود برای نگاه کردن به ستاره ها سرمان را بلند کنیم.