بریده‌ کتاب‌های Mob_oInA

پدر گفت: "تصمیم گرفتی؟" "هنوز مرددم." "شک کن دخترم، شک اساس ایمان است"

گاه ناله‌ای آدم را تسکین می دهد، اما من نمی‌توانستم.

گویی حادثه غریبی در راه بود، مثل همه افسانه‌های تلخ.

و به تلخی مرگ، خندیده بود.

میرزا حسن گفت: "به چشم های این مردم نگاه کن، همه مرده‌اند"

چه حرف‌ها! مگر ما می‌توانیم شخصیت آدم‌ها را تعیین کنیم؟ چرا هرکس که به های و هوی دنیا دل نمی‌دهد، می‌شود بی سر و پا؟

و چرا برای داشتن او باید به زمین و زمان التماس می‌کردم؟

از آرزوهای بر باد رفته‌اش حرف می‌زد و نمی‌توانست گریه کند

"سرزمین ما کجاست؟" "هرجا که آدم خوش است، خوش است."

گفتم کاش بودی و آرام می‌نشستی که حرف بزنم... ...فقط گوش بده، عزیزم، گوش بده.

مرده‌اند، مردانی که ندانستند چرا زنده‌اند!

با دار و تفنگ که نمی‌شود بر مردم حکومت کرد، باید به دادشان رسید. سایه ترس از مرگ هم بدتر است

اما همه مردم می‌دانستند که بلوا بر سر این دو آدم نبود، بر سر هیچ آدمی نبود، بر سر خاک هم نبود،به خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت: خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی دارند می‌جنگند.

آن‌قدر خوش است که اگر گوشه خلوتی پیدا کند، آب همه دریا ها را گریه خواهد کرد

و من هرچه به آن شیشه ها نگاه میکردم هیچ نشانی از زندگی نمی‌یافتم

دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟

معلق بین مرگ و زندگی جلو اینه ایستاده بودم که در لایه‌ای از غبار محو شده بود

نفرت یک انتخاب است‌. اما عشق اینطور نیست. هیچ‌چیز به اندازه عشق از کنترل ما آدم ها خارج نیست.

عشق گاهی به آدم‌ها قدرت این را می‌دهد ‌که خائن و نابکار باشند. وقتی کسی که دوسش داری و دوستت دارد به تو آسیب می‌رساند، خیلی طاقت‌فرسا است مثل سوزنی زیر پوستت یا چاقویی در دنده‌هایت.

نادیده گرفتن آنچه که دوست داری کار مشکلی است...