بریده‌ کتاب‌های فاطر ۱۳۵

ما در روزگاری هستیم که بسیاری چیزها را می‌توان دید و باور نکرد و بسیاری چیزها را ندیده باور کرد...

فراموشی را بستاییم؛ چرا که ما را پس از مرگِ نزدیک‌ترین دوستْ زنده نگه می‌دارد، و فراموشی را با دردناک‌ترینِ نفرت‌ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند، کتاب‌هایی را که خوانده است فراموش می‌کند، و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را... آن را هم فراموش می‌کند.

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته است، و در پاک‌ترین اعمال، قطره‌ای از ناپاکی.

ما برای فروریختنِ آنچه که کهنه است آفریده شده‌ایم. در ما دمیدند که طغیانگر و شورش‌آفرین باشیم.

هر لحظه‌ای که در تسلیم بگذرد، لحظه‌ای ست که بیهودگی و مرگ را تعلیم می‌دهد.

بعنوان یک پدر و مادر آنچه که مهم است واقعا این نیست که در حضور شما چه اتفاقی می‌افتد، بلکه مهم این است که در غیاب شما چه رخ می‌دهد.

برای من مهمتر این است که کاری را که فکر می‌کنم صحیح است فوراً شروع کنم نه اینکه صبر کنم تا زمانی که فکر می‌کنم می‌توانم آن را کاملاً صحیح انجام دهم.

التماس، شکوهِ زندگی را فرو می‌ریزد. تمنّا، بودن را بی‌رنگ می‌کند. و آنچه از هر استغاثه به جای می‌مانَدْ، ندامت است.

تحملِ تنهایی از گداییِ دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحمل اندوه از گدایی همه‌ی شادی‌ها آسان‌تر است. سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

امام دارای دو بال است: یک بال، بال فکری؛ یک بال، بال سیاسی. امام با یک دسـت مکتب را تبیین می‌کند، با دست دیگر زمام جامعۀ اسلامی را در دست می‌گیرد و به سوی هدف پیش می‌برد.

درباره امام حسن و امام حسین علیهماالسلام با آن مقاماتی که آن دو بزرگوار دارند، پیغمبر می‌فرماید: و اَبوهُما اَفضَلُ مِنهُما. پدرشان از امام حسن و امام حسین بالاتر است، «با فضیلت تر» است. ائمه علیهماالسلام همه، علی بن ابی طالب را مثل یک خورشیدی در آسمان امامت می‌دیدند که بقیه ائمه مثل ستارگان آن آسمانند.

مسأله غدیر، مسأله ایجاد یک شاخص است، یک معیار و میزان است. تا آخر دنیا، مسلمانان می‌توانند این شاخص را، این معیار را جلوی خودشان قرار بدهند و تکلیف مسیر عمومی امت را معین کنند.

انرژی متراکم اگر بخواهد آزاد بشود انسان باید خودش را بیندازد در خطر . خطرها انرژی متراکم انسان را آزاد می‌کند. فرار از خطر، به منزله یخبندان وجود انسان است. استقبال از خطر، آب شدن یخ است. هروقت انسان کارهای بزرگ کرد، بزرگ می‌شود.

امام راحل یک جمله‌ای دارد «ما با اعلام برائت از مشرکین، تصمیم بر آزادیِ انرژی متراکم جهان اسلام داشته و داریم.» اینکه امام می‌گفت، یعنی عالَم اسلام این قدر انرژی دارد، اما این انرژی‌ها آزاد نشده‌اند؛ این انرژی‌ها قفل شده‌اند.

شجاعتی که نتیجه‌ی احساس ارتباط با خداوند و قدرت نامحدود او باشد، باعث می‌شود که هرچه مشکلات در مقابل انسان فراوان‌تر شود، آرامش او بیشتر گردد. حسین بن علی علیه‌السلام در صحرای کربلا، هرچه به ظهر عاشورا نزدیک‌تر می‌شد، حالت آرامش و شجاعت ایشان عجیب‌تر می‌گردید.

انسانی که با سوءظن به خدا، ارتباط خودش را با او فراموش کرده، تنها و ذلیل و حقیر و غریب می‌شود؛ احساس می‌کند در عالَمی زیست می‌نماید که تک و تنهاست و یار و مونس و غمخواری ندارد.

انسان هر عیبی که دارد، از نمازش است. خیلی مهم است کسی سرّ این معنا را فهمیده باشد که هر اشتباهی که در شما بروز می‌کند، ریشه‌اش در «مسامحه در نماز» است؛ یعنی چون نماز کل ظاهر و باطن انسان را اصلاح می‌کند؛ اگر در نماز نقص نباشد، در رفتار انسان نقص پیدا نمی‌شود.

بعضی از گناهان برای انسان، مثل زلزله هستند. همان‌طور که در اثر زلزله مجرای آب بسته می‌شود و قنات و چشمه می‌خشکد، ضربات بعضی از گناهان هم مجرای فطرت انسان را مسدود می‌کنند.

اصل اخلاق این است که انسان امین باشد و فرزندش را امین بار بیاورد. موسی علیه‌السلام قبل از اینکه بخواهد سرپرست بنی‌اسرائیل بشود، یک دوره سرپرست چند عدد گوسفند است. گوسفندان موسی علیه‌السلام بها و قیمت شان مهم نیست، آنچه مهم است، مسأله «امانت داری» موسی علیه‌السلام است.