بریده‌ کتاب‌های آراد ارجمندی

هر چه آگاهی انسان بیشتر می شود،آزردگی اش نیز افزایش می یابد.

مرگ از کسی که به دنبالش بگردد گریزان است و همواره به دنبال کسی می رود که بیشتر از او بترسد.

آیا پرسیدن «چرا»، اشتباه است؟ توتمس گفت:«البته که اشتباه است،چون مردی که چرای قضایا را جویا شود نه خانه ای در سرزمین کم خواهد داشت و نه جایگاه آرامشی.همه چیز باید همان گونه باشد که تاکنون بوده است.»

با بالا رفتن سن،تمایل به سال های کودکی نیز فزونی می یابد،دورانی بسیار دوست داشتنی تر از امروزم.زمانی که فقیر و غنی در آن مفهومی نداشت که کودکی عاری از این مفاهیم است.

مانند شغال محتاط و همچون مار حیله گر باشید تا شما را کور و گمراه نکنند؛اما در ظاهر همچون کبوتری بی آزار باشید.همواره بخاطر داشته باشید که یک مرد تا زمانی که به هدفش نرسیده است،ذات واقعی اش را آشکار نمی کند.

من نمی فهمم چرا بمب انداختن بر یک شهر که محاصره شده و می دانیم در آخر بسیاری کشته خواهند شد،زیباتر و افتخارآمیز تر از کشتن یک نفر با تبر است؟!

تمام قانون گذاران و رهبران بشر از قدیمی ترین آنها تا ناپلئون،بلا استثنا همه تبهکار بوده اند و هیچ کدامشان بدون اینکه مرتکب جرمی نشوند،زندگی نکرده اند؛زیرا با قانون جدیدی که آورده اند قوانین پیشین را که جامعه با وفاداری آن را رعایت می‌کرده و از اجداد آنها باقی مانده،زیر پا گذاشته و قوانین خود را وضع کرده اند.

دو کس را سزاوار غمی بزرگ و بی نهایت باشد:یکی آنکه جواب خوبی را با بدی دهد و دیگر آنکه بدون اندیشه و با شتاب، قدمی بزرگ بر میدارد. و دو کس را شادی بی نهایت است:اول کسی که به دیده ظاهر نور و ظلمت را می بیند و خود را از مهلکه دور نگاه میدارد و دوم،دانا و خردمندی که با دیده دل،نیک و بد را تجربه میکند و آنچه رستگاری آخرت او است،می طلبد.

بدترین دوستان کسانی هستند که از رنج و گرفتاری دوستان خود راحتی جویند و این جهان را به آن جهان ترجیح دهند.

باید بدانی جاهلان همیشه دشمن عاقلان هستند و اگر بتوانند و فرصت خوبی بدست بیاورند،آنها را هلاک می‌کنند.

می دانم اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم،دنیا تمام تلاشش را می کند مرا در شرایط او قرار دهد تا به من ثابت کند که در تاریکی،همه ی ما شبیه یکدیگر هستیم.

جان همانا زندگانی است که خود با دانش در زندگی راه می برد،با رنج خویش بر دانایی خویش می افزاید.این را تاکنون می دانستید؟

انسان از آغاز وجود، خود را بسی کم شاد کرده است.برادران گناه نخستین همین است. هرچه بیشتر خود را شاد کنیم،آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می‌بریم.

مرد بزرگوار هرگز کسی را شرمسار نمی کند و خود از دیدار دردمندان شرمسار می گردد.

آیا چنان مردی هستی که آرزوی فرزند را سزاوار باشد؟ آیا آنچه از نهفت آرزوی ات زبان می گشاید حیوان است یا نیاز؟یا تنهایی؟یا ناسازگاری با خویش؟ می خواهم پیروزمندی و آزادی ات را شوق فرزند باشد.بهر پیروزمندی و آزادی خویش می باید یادمان های زنده بنا کنی.

کارهای بزرگ را همه دور از بازار و نام آوری کرده اند.پایه گذاران ارزش های نو همیشه دور از بازار و نام آوری زیسته اند.

عشق هیچگاه بی بهره از جنون نیست.اما جنون نیز هیچگاه بی بهره از خرد نیست.

همین حالا سیرت و هویتی معین برای خود ترسیم کن،هویتی که چه در زمان تنهایی و چه زمانی که همراه کسی هستی آنرا رها نکنی.