بریده‌ کتاب‌های کتابخانه ی نیمه شب

تو می‌تونی با وجود داشتن همه چیز ،هیچ احساسی نداشته باشی.

چون گاهی تنها راه یاد گرفتن، زندگی کردنه ،نورا.

درک اینکه جایگاهی که انسان برای رسیدن به آن تلاش زیادی کرده با جایی که یک عمر از آن فرار کرده یکی است، تاثیر زیادی روی او می گذارد. اینکه بفهمد زندان نه مکان، بلکه ذهنیت است.

((دانش واقعی آن است که بدانی هیچ چیز نمیدانی))

هوگو شانه بالا انداخت . خب میمیرم.در هر صورت توی زندگی که قبلا داشتم هم میمردم.راستش رو بخوای،از لغزنده بودن خوشم میاد . از نقص و ناکاملی خوشم میاد.دوست دارم مرگ رو جز یکی از گزینه های ممکن داشته باشم.

انسان ها مثل شهرند نمیشود برای بخش های کمتر جذابشان به کل انها را کنار گذاشت🌕

به خودت باور داشته باش مطمئنم این دنیا بدون تو جای بدتری میشد:)))

((دیدی؟گاهی حسرت هامون هیچ ریشه ای در واقعیت ندارن بعضی وقت ها حسرت ها... یه مشت حرف مفتن))

زندگی هرکسی می تونه به بینهایت شکل مختلف پیش بره.

آدم‌ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به‌خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به‌کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی‌آید، مثلاً حومهٔ شهر و کوچه‌های فرعی تاریک و خطرناک، اما بخش‌های خوبی هم دارند که حضور در آنها را ارزشمند می‌کند.

تصور اینکه راه های آسون تری هست راحته اما شاید هیچ راه آسونی وجود نداشته باشه و همه ی راه ها معمولی باشن

گاهی تنها راهِ یادگرفتن، زندگی کردنه .

لازم نیست زندگی رو درک کنی.فقط باید اون رو زندگی کنی.

مشکلات هر کسی از نظر خودش بزرگترینه.

کتابخانه برایش پناگهاهی از جنس تمدن بود

"هرگز همراهی ندیدم که به اندازه ی تنهایی،بتواند با انسان همراه شود!"

نیاز نیست همه چیز را تجربه کنیم تا همه چیز باشیم. چراکه همین لحظه هم یک بی نهایتیم . همین که زنده هستیم هزاران احتمال ممکن در آینده مان قابل رخ دادن است.

اگر کسی در مسیر رویاهایش با اطمینان قدم برداردو برای داشتن آن زندگی‌ای تلاش کند که در تصوراتش آورده، در طول زندگی به موفقیتی عیر منتظره خواهد رسید. بخشی از این موفقیت حاصل تنهایی است. هرگز همراهی ندیدم که به اندازه ی تنهایی بتواند با انسان همراه شود.