بریده‌ کتاب‌های امیلی و صعود

فکر کنم سال هاست نگران شدن را تعطیل کرده . مردم هم می گویند عقلش سر جایش نیست ، منظورشان همین است . آدم هایی که اصلا نگرانی ندارند ، مشکل دار بنظر می رسند ، مثل پسرعمو جیمی .

اگر به دنبال خواسته هایمان راه نیفتیم ممکن است چیزهایی که دنبالمان آمده اند ما را بگیرند .

من از بودن کنار تک تک متعلقات کوچکم لذت میبرم . آنها برایم معنایی دارند که برای دیگران ندارند .

زمستان می گذرد ، باران می بارد و قطع می شود ، گل ها در پهنه زمین پدیدار می شوند ، زمان آواز پرنده ها فرا رسیده است .

در ضمن درخت‌ها بر خلاف انسان‌ها روز به روز صمیمی‌تر می‌شوند . علاقت در ابتدا هر قدر هم که کم باشد ، به مرور بیشتر و بیشتر می‌شود و بعد از چند سال به نهایت می‌رسد و می‌توانی در تمام فصول از بودن در کنارشان لذت ببری .

مثل اینکه هیچ فایده ای ندارد که بخواهیم مردم را راضی نگه داریم .

چقدر دردناک است که هدفت از زندگی کردن فرار از مردن باشد .

هیچ چیز دقیقا آن طوری که انتظار داری از آب در نمی آید .

راز ها همیشه ناخوشایندند . زیبایی را کسی پنهان نمی کند . آنچه پوشیده می ماند همیشه زشت و بد شکل است .

باقی عمر ، همه مان اسیر چیزی هستیم ؛ رسم و رسوم ها ، پیمان ها ، اهداف و بستگان .

او داشت یاد می‌گرفت که شاید تو با خانواده‌ات بجنگی ، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی ، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند . انگار رشته‌های درونی‌تان به هم گره خورده ، خون ، همیشه غلیظ‌تر از آب است .