بریده‌ کتاب‌های راهپیمایی اشک ها

از تمام مساحت کشور آمریکا فقط 22000 کیلومتر مربع آن در اختیار سرخپوست ها قرار داشت . منطقه ای که اکنون نیز به سرخپوست ها تعلق دارد . نسبت این عدد به مساحت کل آمریکا (9826630) مشخص می کند که دولت آمریکا فقط ۴۵۰/۱ از زمین های کشور را به صاحبان اصلی آن اختصاص داده است.

نابود کردن محیط زیست سرخپوست ها یکی از مهم ترین ابزارهای دولت امریکا برای به زانو در آوردن و کوچاندن ان ها بود. سرخپوست ها به شکار بوفالو علاقه ی بسیار داشتند، اما بوفالو ها را به اندازه ای که نیاز داشتند شکار میکردند. بسیاری از سفیدها معتقد بودند شکار بوفالو باعث شده است که سرخپوست ها بی نیاز، سرافراز و مستقل شوند. معتقد بودند بهترین راه برای نابود کردن سرخپوست ها نابودی منابع غذایی انهاست. ارتش امریکا به گیاه كشی روی اورد. چمنزارهای وسیعی سوزانده شدند تا سرخپوست ها علفی برای اسب هایشان و بوفالو ها نداشته باشند. کشتار بوفالوها به دست سفید ها با شکار سرخپوست ها قابل مقایسه نیست. چیزی نگذشت که در گذرگاه های بوفالو ها تپه های عظیمی از جمجمه ی این حیوان تشکیل شد، تپه هایی که سفیدها با افتخار در کنار آنها عکس یادگاری میگرفتند.

هلندی هایی که به آمریکا رسیده بودند «مانهاتان» را جای پای خوبی برای تجارت و آغاز نفوذ خود در قاره جدید می دانستند ؛ اما قبیله‌ای از سرخپوست ها در این ساحل وسوسه برانگیز که آینده پر سودی را به هلندی ها وعده می داد ساکن بودند . «پیتر مینوییت» ، فرمانده هلندی ها ، به دیدار رئیس قبیله رفت و به او پیشنهاد کرد که مانهاتان را به هلندی‌ها بفروشد.

شاهین سیاه[رئیس یکی از قبایل سرخپوست] در برابر سفیدها شروع به سخنرانی کرد: «...مردان سفید معلمان بدی هستند. آن‌ها به سرخپوست‌ها لبخند میزنند تا گمراهشان کنند. با سرخپوست‌ها دست می‌دهند تا فریبشان دهند. آن‌ها مانند مار میان ما خزیدند و ما را مسموم کردند.»

این کشیش در جای دیگری می نویسد:"وقتی اسپانیایی ها سرخ پوستان را با چاقو مجروح می کردند و یا تکه هایی از بدن آن ها را می بریدند هیچ فکر بدی در سر نداشتند..... روزی دو نفر از این هموطنان به دو نوجوان سرخ پوست رسیدند که هرکدام یک طوطی داشتند.آن ها طوطی ها را گرفتند و سر نوجوان ها را بریدند؛به همین سادگی...فقط برای تفریح...زن هایی که در مزارع کار می کردند غذایشان آن قدر کم بود و بد بود که هیچ شیری نداشتند تا به نوزادانشان بدهند. بسیاری از آن ها که از گریه کودکشان ناامید و درمانده می شدند‌،او را در آب خفه می کردند‌."