بریده‌ کتاب‌های نیمه تاریک وجود

اگر بدانید که تنها یک سال زنده خواهید ماند ، آیا علاقه به انجام کار های فعلی خود دارید ؟ آیا همین انتخاب ها را برای زندگی‌تان انجام می دهید ...؟

به ما آموخته شده که رفتن به دنبال آرزو هایمان کار دشواری است ، اما اینکه می دانیم به دنبال آرزوهایمان نمی رویم ، عمل به مراتب دشوارتری است ...

نیچه می گوید : "آرزو برای نابود شدن گذشته مان به منزله ی آرزو برای از بین رفتن وجودمان است." تقریبا غیر ممکن است که زندگی مان را در مسیر جدیدی پیش ببریم، مگر آنکه با گذشته ی خود به صلح رسیده باشیم. هر رویداد مهم زندگی نگرشی را که نسبت به جهان و خود داریم دگرگون می کند. تصور بازنگری تمامی گذشته مان اغلب توانکاه است، اما بخش اصلی و مهمی از روند تکامل می باشد. گذشته، موهبتی ست که ما را هدایت می کند و آموزش می دهد و همراه با پیام های منفی، پیام های مثبت بسیاری نیز در بر دارد.

نمیتوان بدون شناخت تاریکی روشنایی را به‌گونه ای کامل حس و تجربه کرد.

ما با این فکر که روزی بدون انجام هیچ کار واقعی به اهداف خود می‌رسیم ، خود را فریب می‌دهیم.

وقتی می‌دانید که باید عمل خاصی را انجام دهید ولی به جای آن مشغول کار دیگری می‌شوید ، روح خود را می‌کُشید و جوهر وجودتان را انکار می‌کنید...

پس چه زمانی از گوش دادن به صداهای بیرونی دست می کشیم و به راهنمایی های درونمان توجه می کنیم؟ در کودکی دنباله رو پدر و مادر و آموزگاران خود هستیم و بیشتر ما راهنمایی و خرد آنها را درباره ی انتخاب رشته در مدرسه می پذیریم و سلیقه ی آنها را حتی در نوع تفریح، ورزش و باشگاه هایی که بر می گزینیم، رعایت می کنیم. در بزرگسالی نیز اغلب، شغل و شریک زندگی خود را بر مبنای آرمان هایی که بزرگ ترها برای ما پایه ریزی کرده اند، انتخاب می کنیم. چه هنگام به این نتیجه می رسیم که شاید مسیری که در زندگی پیش گرفته ایم واقعا از آن ما نباشد؟ آیا به همین دلیل نیست که در زندگی احساس کمبود می کنیم؟ از چنین پرسش هایی بیش از همه می ترسیم، زیرا مجبور می شویم آموخته های خود را زیر سوال ببریم. آیا هرگز اعتقادتان به خدا را مورد بررسی قرار داده اید؟ برای برخی ها پرسش درباره ی کتب مقدس گناهی نابخشودنی ست، اما اگر ما پایه ای ترین باورهای خود را زیر سوال نبریم، به عنوان موجوداتی معنوی رشد نخواهیم کرد و زندگی ما در همان مسیری طی می شود که پدر و مادرهایمان بنا نهاده اند و هیچ گاه از محدوده ای که در کودکی برای ما معین کرده اند، فراتر نخواهیم رفت.

سرمشق قرار دادن «انسان بی نقص» می تواند به تحلیل نیروی جسمانی، ذهنی، احساسی و معنوی ما منجر شود. من در این سال ها با افراد «خوب» بسیاری کار کرده ام که از ناراحتی های گوناگونی در رنج هستند : اعتیاد، افسردگی، بی خوابی و روابط ناموفق. این افراد هیچ گاه خشمگین نمی شوند، هیچ گاه خود را مقدم نمی شمارند و حتی هیچ گاه برای خود دعا نمی کنند. سرطان، سراسر بدن برخی از آنها را فرا گرفته است و نمی دانند علت آن است که همه ی رویاها، خشم ها، اندوه ها و آرزوهای خود را در اعماق بدن و ذهنشان مدفون کرده اند. آنها اینگونه تربیت شده اند که خود را در رتبه ی آخر قرار دهند، چون آدم های «خوب» چنین می کنند و دشوارترین کار برای چنین کسانی این است که خود را از این شیوه ی تربیتی آزاد نمایند و به وجود حقیقی خود پی ببرند.

خداوند در کتاب «گفتگو با خدا» نوشته ی نیل دونالد والش می گوید: "احساس عشق کامل به رنگ سفید شبیه است. بسیاری گمان می کنند که سفید به معنای بی رنگی ست، در حالی که سفید از ترکیب همه ی رنگ ها ایجاد می شود. به همین ترتیب، عشق نیز فقدان احساساتی از قبیل تنفر، خشم، شهوت، حسادت و پنهانکاری نیست، بلکه حاصل جمع تمامی احساس هاست؛ حاصل جمع هرآنچه که هست."

الهی بودن، یعنی کامل بودن کافی نیست بگوییم: "می دانم سلطه جو هستم." باید درک کنیم که ویژگی سلطه جویی چه درس و موهبتی برای ما دارد و آن را به دیده ی مهر و احترام بنگریم. ما گمان می کنیم هر چه الهی ست، باید بی نقص باشد. این تصور نه تنها اشتباه است، بلکه درست خلاف آن واقعیت دارد: الهی بودن، یعنی کامل بودن و کامل بودن، یعنی همه چیز بودن؛ مثبت و منفی، نیک و بد، مقدس و پلید! با تلاش در راه کشف سایه و موهبت ها آن به این گفته ی یونگ پی خواهیم برد که : "طلا در تاریکی نهفته است."

آیا مسائل شما متعلق به خودتان است؟ ما ناآگاهانه اعتقادات بسیاری را از خانواده بر می گیریم و گزینش های زندگیمان را تحت تاثیر آنها شکل می دهیم و بی آنکه از خود بپرسیم که آیا این باورها مرا نیرومند می کنند یا نه، صرفا رفتار افراد خانواده مان را تقلید می کنیم. البته اگر اعتقادی که بر می گیرید موجب شادمانی شماست، اشکالی ندارد اما اگر چنین نیست آن را بررسی کنید. تعصب ها، درد و رنج ها، احساس گناه و خجالت از نسلی به نسل بعد منتقل می شوند.

با پذیرش هر ویژگی در خود، دیگر با افراد دارای آن ویژگی اتصالی نخواهیم کرد. در این حالت آنها آزاد می شوند تا ما را حس و تجربه کنند و ما نیز آزاد می شویم تا آنها را حس و تجربه کنیم. کن ویلبر در کتاب «رویارویی با سایه» تفاوت مهمی را شرح می دهد. او می گوید: فرافکنی در سطح مثبت به سادگی قابل شناسایی ست. اگر شخص با چیزی در پیرامونمان به ما اطلاعات بدهد، به احتمال زیاد فرافکنی نکرده ایم، اما اگر کسی از کنارتان رد شود و در پیاده رو تف بیندازد و شما متوجه شوید و این عمل واکنشی در شما ایجاد نکند، احتمالا لازم نیست روی این مورد کار کنید، اما اگر ناراحت شوید و با خود بگویید: "چگونه کسی می تواند این همه بی فرهنگ و تهوع آور باشد؟" در این صورت فرافکنی کرده اید. این احساس نشانه ی آن است که یا در حال حاضر شما نیز مرتکب رفتار تهوع آوری می شوید و یا در گذشته چنین کاری کرده اید.... شاید هم در سنین کودکی چنین تفکری در شما شکل گرفته باشد؛ مثلا جایی تف انداخته اید و کسی گفته است: "حالم به هم خورد." و یا یکی از افراد خانواده ی شما تف انداخته است و سایرین واکنشی نشان داده اند... هر چیزی که ناراحتتان می کند، عاملی برای رشد و فرصتی برای شماست تا جنبه ی پنهان خود را باز پس گیرید.

جهان هم بهشت است و هم دوزخ! هنگامی که درک کنیم نمی توانیم یکی را بدون دیگری داشته باشیم، پذیرش جهان همان گونه که هست ساده تر می شود.

"هنگامی که با سایه ی خود آشتی کنید..." همه ی انسان ها با ساختار احساسی سالمی به دنیا آمده اند. ما در بدو تولد، خود را میپذیریم و دوست داریم. ما پیش داوری نمی کنیم که این ویژگی هایمان خوب و آن ویژگی ها بد است. ما با تمامی وجود خود در لحظه زندگی می کنیم و خود را آزادانه نشان می دهیم، اما به تدریج بزرگتر می شویم، خلاف اینها را از اطرافیان یاد می گیریم. آنها به ما می گویند که چگونه رفتار کنیم و چه هنگام بخوریم و بخوابیم. به این ترتیب ما تمایز گذاشتن را آغاز می نماییم و دقت می کنیم که آیا به گریه های ما به سرعت پاسخ داده می شود و یا اصلا پاسخی داده نمی شود. به تدریج می آموزیم که چه رفتاری سبب می شود تا قبولمان کنند و چه رفتاری موجب طرد ما می گردد. می آموزیم که آیا به اطرافیانمان اعتماد کنیم و یا از آنها بترسیم. ما ثبات و بی ثباتی را می آموزیم. می آموزیم که چه ویژگی هایی در محیطمان قابل قبول و چه ویژگی هایی غیر قابل قبول است. این آموزش ها مرحله به مرحله ما را از زیستن در لحظه دور می کند و مانع از آن می شود که خود را آزادانه ابراز کنیم.

گانتر برنارد درست می گوید که: "ما انتخاب می کنیم وجودمان را فراموش کنیم و سپس از یاد می بریم که خود را فراموش کرده ایم." همیشه به غذا خوردن خواهرزاده هایم که از دالاس به دیدارم می آیند، خیلی اهمیت می دادم. هنگامی که با هم به رستوران می رفتیم آنها را به خوردن غذاهای کم چربی تشویق می کردم و اگر گمان می کردم زیادی خورده اند، مانع شیرینی خوردن آنها می شدم و می گفتم بعد می رویم و دسر سبک تری می خوریم. در آخرین سفر آنها، با هم در آشپزخانه ایستاده بودیم و درباره ی آنچه نسبت به نزدیکان خود فرافکنی می کنیم، گفت و گو می کردیم. هرکدام به نوبت می گفتیم که به چه کسانی افتخار داشتن ویژگی های منفی خود را داده ایم و می خندیدیم. نوبت که به من رسید ناگهان متوجه شدم وسواسی که درباره ی غذا خوردن خواهرزاده هایم نشان می دهم، در واقع به خاطر خودم است. من از روش ناسالم غذا خوردنم ناراضی بودم، اما هرگاه آنها را می دیدم وانمود می کردم که خودم هیچ مشکلی ندارم ولی آنها مشکلات فراوانی دارند. من قد بلند و لاغر هستم و می توانم هر چه دلم می خواهد بخورم و تظاهر کنم که مراقب غذا خوردنم هستم اما آن روز متوجه شدم که در واقع «پرخوری» مشکل من است، نه خواهرزاده هایم و در نتیجه توانستم با مشکل اصلی رو به رو شوم. از آن هنگام رابطه یمن با خواهرزاده هایم بهتر شده است و دیگر شیوه ی غذا خوردن آنها ناراحتم نمی کند.

هیچ رویدادی به خودی خود دردناک نیست، نکته ی مهم، چگونگی نگرش به آن است. حکمتی باستانی می گوید: " جهان برای خردمندان به منزله ی آموزگار و برای نادانان همچون دشمن است."