بریده‌ کتاب‌های نگاهی به رابطه عبد و مولا

او به نماز تو نیازی ندارد. او نماز را واجب کرده تا به تو لطف کند. لطف رب به عبد، نان دادن نیست، نان را به گوسفندها هم می‌دهد. لطف رب به عبد، امر کردن است.

این ما نیستیم که خدا را انتخاب می‌کنیم این خداست که زمانی که ما را خلق کرده، ما را برای بندگی خود انتخاب کرده است.

هر علاقه‌ای در قلب ما زیاد شود، مانع رشد علاقه‌های دیگر می‌شود.

هنگام دعا، باید با رضایت قلبی دعا کنی. دعای تو نباید دخالت بی‌جا در تقدیرت باشد. نباید با تدبیرت در تقدیر خدا دخالت کنی.

تا می‌توانید انفاق کنید. به این نیت انفاق نکن که خدا به تو اجری بدهد، بلکه به این نیت انفاق کن که کم‌کم برایت جا بیفتد که تو مالک نیستی تنها خداست که مالک حقیقی است.

به‌طور کلی در هر ارتباطی با خدا، و به صورت جزئی و خاص در عبادت، باید خداوند متعال اذن و اجازه داده باشد. این چنین نیست که هر لحظه بتوانی هر اراده‌ای را اعمال کنی. فرقی نمی‌کند، چه برای خوب شدن و چه برای بد شدن، نیاز به اجازهٔ او داری. ممکن است از این حرف تعجب کنید ولی خدا اجازه سقوط را هم به هر کسی نمی‌دهد.

مولا بودن و ولایت داشتن مولا به آمریت اوست.

دعا را مطالعه کنید. غرق در مطالعه دعا شوید. حتما لازم نیست که یکی بیاید دعا بخواند و شما گریه کنید.

من برده ای هستم که تک تک نفس‌هایم و آمد و شد هوا در جانم وابسته به لحظه‌ای از عنایت مولایم است. من در میان دائره‌ای بسیار پر رنگ از جبر الهی قرار دارم که خداوند متعال اگر یک لحظه حوادث و اتفاقات پیرامونی زندگی من را از کنترل خود خارج کند نابود می‌شوم. البته این حرف به معنای جبری شدن(اینکه انسان هیچ اختیاری از خود نداشته باشد) نیست. ولی باید جبرهای پیرامون خود را باور کنیم.

عبد یعنی چه؟ یعنی «کسی که دستور می‌گیرد، نه اینکه بخواهد پیشنهاد بگیرد، رویش فکر کرده و توافق کند.» اینها مال شازده‌هاست، مال برده‌ها نیست. دستور گرفتن از خدا لذت‌بخش است. قشنگ‌ترین قسمت نماز ، واجب بودنش است نه عشق‌بازی کردنش.

کسی که رابطه‌اش را با خدا، که اصلی‌ترین رابطه‌ی روح او و شریان حیاتی اوست، پیدا نکرد، بقیه رابطه‌هایش را هم پیدا نمی‌کند.

اگر سی روز یک ماه دیگر را هم روزه بگیری، باز مثل ماه رمضان نمی‌شود. چون ماه رمضان واجب است، اما آنها که واجب نبود. عبد باید امر بگیرد، عبد باید بی‌اختیاری خودش را در فضای امر ببیند. عبد باید عدم مالکیت خودش را ببیند.

زیبائی در جمع اضداد است.

کسی که راضی به قضای الهی نشود نه شکر می‌کند، نه صبر.

امام(ره) بعد از اذعان به قاصر بودن همه دانشمندان از معرفی علی(ع) می‌فرمایند:«او به حق عبداللّٰه است و پرورش یافته عبداللّٰه اعظم است.»

معنای توکل این نیست که تو حتما همیشه پیروز شوی. نه، توکل یعنی همه چیز را به خدا بسپار، اگر صلاح دید پیروز می‌شوی و اگر صلاح ندید، شکست می‌خوری.