از این پس به هیچ همسایه ای نخواهمت سپرد؛ من نکته سنجی ام را در سرودن شعری در وصف تو نخواهم نمایاند؛ تنها شهد درونت را خواهم نوشید تا تمام حفره های ذهنم از سیلابی تیره آکنده شود. برایش آماده ام و این است آنچه برگزیده ام؛ آخرین پیک باده ام خواهد بود. آن را سر می کشم به امید سپیده دمی روشنتر!
