شعر رمنده است. اگر ناگهان هجوم بیاوری و بخواهی به سبک آمریکایی و به روش تندخوانی زود قالش را بکنی محو می‌شوی. روزنامه یا رمان پلیسی نیست. باید دل بدهی و بگذاری تا کم کم در تو بروید. کاش به جای تندخوانی که سال‌ها حسرتش را می‌خوردم یک روش کندخوانی اختراع می‌کردند. شاید این شتاب موش‌های گرسنه که آدم را از کتابی به کتابی دیگر می‌دواند، این پرواز سبک‌سرانه و گنجشک‌وار -از شاخه به شاخه پریدن- درمان می‌شد. آدم همیشه حس می‌کند که نرسیده است، نیافته است و در منزل اول است. خستگی راه به تنش می‌ماند.
