امیر مؤمنان علی ان دو رکعت نماز میخواند، بعد از نماز صد بار از درگاه خدا طلب خیر میکرد و سپس به درگاه الهی عرض میکرد «اللَّهُمَّ إِنّى قَد هَمَمتُ بِأمرٍ قَد عَلِمتَهُ فَإِن كُنتَ تَعلَمُ أَنَّهُ خَيرٌ لي في ديني وَ دُنيايَ وَ آخِرَتي فَيَسِهُ لى وَإِن كُنتَ تَعلَمُ أَنَّهُ شَرِّ لي فِي دِينِي وَ دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي فَاصِرِفهُ عَنِّى؛ كَرِهَت نَفْسِى ذَلِكَ أم أحَبَّت . فَإِنَّكَ تَعلَمُ وَ لا أعلَمُ وَ أنتَ عَلّامُ الغُيوبِ؛ خدایا! من تصمیم به انجام کاری گرفته ام اگر تو میدانی که این کار خیر دین و دنیا و آخرت من است آن را برای من آسان نما؛ اما اگر میدانی که این کار برای دین و دنیا و آخرت من شر است، آن را از من برگردان؛ چه این کار را ناخوش بدارم و چه دوست باشم؛ چرا که تو میدانی و من نمیدانم و تو عالم به غیب هستی حضرت پس از این دعا آن کار را انجام می‌داد.
