بریده‌ کتاب‌های دیدن

گاهی اتفاق می‌افتد غروب‌ها چیزی انگار گُمَت شده باشد. بعد می‌بینی از نبود نور بوده وقتی آن رفیق قدیمی کلید چراغ را می‌زند ـــ سلام استاد، چرا در تاریکی نشسته‌ای؟

در گوش صدایی‌ست که بیشتر به گَردِشَم می‌کشد. به گردنِ اوست که گاه گُم می‌شوم: همین حالا که زیر افرایم، افرای عجیب.

دست به دیوار، همیشه دست به دیوار پیش خواهد رفت؛ پرده‌یی هم شاید، پس زند بی که پرده بداند چیست، ،و روشنی دهد به هرکه، هر که پیش آید مگر به خویش.

و چشم هرگاه که می‌پوشی، آسان هرگاه که می‌گیری، سخت می‌گیرد حقیقتِ نایافته‌ها؛

چراغ را اگر، رخت که می‌کشد به خانه‌ی دیگر، روشن گذاشته باشد — آه، گذران از دم آن پنجره‌ی کوتاه، وه! چه جذّابند اتاقهای خالی اما روشن

پس تو هم که آفتاب نداری، باری، آفتابی داری. — و بومادرانِ تو سایه می‌دهد اگر گُل نمی‌دهد.