در این سال ها آموخته ام که از گوش نیز، همچون چشم، به دل راهی است. وقتی کلام باطل، به تکرار از گوش وارد شود و در دل رسوب کند، زدودن آن نه فقط مشکل که بعضاً ناممکن است. گوش ما ساکنان بلاد اسلامی، بیش از بیست سال، گذرگاه وهن و لعن علی بن ابی طالب بوده است و دل هایشان چنان به این سیاهی خو گرفته است که حتی خاطرات و یاد نورانی وصی پیامبر، چشم دلمان را می زند. اما مگر می شود دیده ها و شنیده ها را از یاد برد؟

... و در من چیست که بعد از عمری همراهی و دیدن علی، آن جا که باید، دست و دلم نلرزید.

مهربان‌تر از مادر، مَحرم‌تر از خواهر، مقاوم‌تر از کوه، زیباتر از حور و روح نوازتر از نسیم صبح... این صفاتِ نادره، تنها چند شاخه گل از گلستان وجود مادر حضرت عباس، فاطمه ام البنین علیهما سلام است. آنقدر مودب و محجوب و آرام بود که جز به وقت ضرورت سخن نمی‌گفت و در عین هیمنه و شکوهمندی، چنان لطیف و نجیب که بی‌ترس از ملامت و سرزنش، می‌توانستی ساعت‌ها با اون سخن بگویی و به تمام اشتباهات و خطاهایت اعتراف کنی.

مصیبت در هر نوبت، خنجر گداخته خود را در بخش تازه ای از دل و روح آدمی فرو می‌ برد.

مگر می شود از درگاه حاجات ، باب الحوائج ، چیزی بخواهی و نومید باز گردی؟ در تمام این سال ها نیز اشتباه از من بود . اگر از همان ابتدا به پدرتان عباس التجا برده بودم ، سالها پیش حاجت روا می شدم .