بریده‌ کتاب‌های نگاهی به تاریخ جهان

اغلب مذهب را دلیل این بی‌رحمی‌ها و کشتارهای خشونت‌آمیز جلوه می‌دهند اما این امر صحیح نیست؛ زیرا اکثراً مذهب بهانهٔ اعمال ناروا قرار گرفته است. مردم نواحی آسیای مرکزی که به هند هجوم آوردند، مردمی خشن و نیمه‌وحشی و بی‌رحم بودند که حتی در سرزمین خودشان و پیش از آن که دین اسلام را بپذیرند این صفات را داشتند. موقعی که کشور تازه‌ای مثل هند را مسخر ساختند، تنها یک راه و یک وسیله برای حفظ تسلط خود بر آن می‌شناختند و آن هم راه وحشت و خشونت بود.

کلیسا توسل به زور و خشونت را از سال ۱۲۳۳ و با آغاز کردن چیزی که انگیزیسیون یا بازرسی عقاید نامیده میشود بطور رسمی شروع کرد. انگیزیسیون يك نوع دستگاه محاکمه و بازجویی بود که در آن اعتقادات مردم را مورد تحقیق و رسیدگی قرار میدادند و اگر کسی اعتقادش موافق موازین و معیارهای معینی نبود، کیفر معمولی که درباره اش به کار میرفت اعدام به وسیله سوزاندن بود. يك نوع تعقیب و شکار منظم مرتدان و سست عقیده‌ها دنبال میشد و صدها نفر از مردم را به این ترتیب به تیرهای چوبی بستند و برروی توده های هیزم سوزاندند. حتی بدتر از این سوزاندن، شکنجه های عجیب و غریبی بود که به اشخاص میدادند تا آنها را به قبول عقاید مذهبی و گفتن چیزی که بر آنها تحمیل میشد وادار سازند. بسیاری از زنان فقیر و بدبخت را به جادوگری متهم کردند و در آتش سوزاندند.پاپ حتى يك فرمان اعتقاد صادر کرد که همه کس را به خبر دادن و جاسوسی کردن درباره عقاید دیگران دعوت میکرد. عجیب آنجا است که تمام این خشونتها و این جنایات وحشت آور با کمال درستی و اعتقاد صورت میگرفت.

آیا این شخص به اصطلاح کبیر [اسکندر] در دوران مختصر و کوتاه حکومتش چه کرد؟ آنچه مسلم است در چندین جنگ پیروزی درخشانی به دست آورد و بدون تردید او یک سردار بزرگ بود. اما مردی فاسد و خودخواه و از خود راضی و بعضی اوقات هم بسیار خشن و بی رحم بود. او خود را تقریباً یک خدا می شمرد. در لحظات خشم و یا به خاطر احساسات زود گذر بعضی از بهترین دوستانش را کشت و شهرهای بزرگی را با تمام ساکنینش ویران و نابود ساخت. در امپراتوری وسیع خود هیچ چیز اساسی از خود باقی نگذاشت و حتی راه های خوبی هم نساخت.

آیا هرگز مهتاب پیش از سپیده صبح را دیده‌ای که چگونه نور آن آهسته آهسته به روشنایی روز مبدل می‌شود؟ من اغلب این کشاکش و مبارزه میان مهتاب و سپیده را تماشا کرده‌ام که همیشه در آن سپیده پیروز می‌گردد. در آن روشنایی نیمرنگ و شگفت‌انگیز صبحگاهی، وقتی می‌رسد که در مدت چند لحظه نمی‌توان تشخیص داد که آیا روشنایی و نور از آن مهتاب است یا مال روزی که فرا می‌رسد و برمی‌آید. و بعد تقریبا به طور ناگهانی یقین می‌کنی که نور پیروز مال روز است و ماه که در این مبارزه شکست یافته با رنگ پریده عقب می‌نشیند و خود را کنار می‌کشد.