بریده‌ کتاب‌های سیاه قلب

کتاب بیماری سخت و تلخی است که روح را در خود غرق می‌کند. چه‌قدر ننگ آور است که انسان به انبوه بی‌جان کاغذ، کلمه‌های چاپی و احساسات مردان مرده وابسته باشد. آیا بهتر، باارزش‌تر و شجاعانه‌تر نیست که زباله را در همان جایی که هست رها کنیم و مثل سوپرمنی آزاد، بدون قید و بند و بی‌سواد قدم به جهان بیرون بگذاریم؟ سولومون ایگل، جابه‌جایی یک کتابخانه

وقتی در سفر کتابی با خودت به همراه می‌بری، یک چیز عجیبی اتفاق می‌افتد: کتاب شروع می‌کند به جمع آوری خاطراتت.بعدها کافی است که تو فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین بار خوانده ای. یعنی با خواندن اولین کلمات، همه چیز را به یاد می‌آوری عکس ها، بوها، همان بستنی ای که موقع خواندن می‌خوردی... حرفم را باور کن، کتاب‌ها درست مثل نوارهای چسبناکمخصوص گیر انداختن مگس هستند.خاطرات به هیچ چیزی مثل صفحات چاپی نمی‌چسبند.

همه ما وقتی به نفعمان باشد، دروغ می گوییم.

بعضی از کتابها را باید فهمید. بعضی را نابود کرد. اما در این میان فقط شماری را باید با تمام وجود در کام خود فرو برد و عمیقاً درک کرد.

من از قول دادن خوشم می آید؛ به خصوص قولی که به آن عمل نکنم .

وقتی در سفر کتابی با خودت به همراه می‌بری، یک چیز عجیبی اتفاق می‌افتد: کتاب شروع می‌کند به جمع‌آوری خاطراتت. بعدها کافیه که تو فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین‌بار خوانده‌ای. یعنی با خواندن اولین کلمه‌ها، همه چیز را به یاد می‌‌آری: عکس‌ها، بوها، همان بستنی‌ای که موقع خواندن می‌خوردی... حرفم را باور کن؛ کتاب‌ها درست مثل نوارهای چسبناک مخصوص گیر انداختن مگس هستند. خاطرات به هیچ چیزی مثل صفحه‌های چاپی نمی‌چسبند.