بریده‌ کتاب‌های در اسارت نفرت

فکر و خیل امانش را بریده بود. دانه های اشک با دانه های عرق یکی شد. در دل دعا کرد که برای سام اتفاقی نیفتاده باشد. باخود گفت<< اگر به آن سرزمین رفتیم و باز هم پیدایش نکردیم چه؟؟ کاش لااقل نشانی از خریدارش داشتم. شاید اینگونه راحت تر او را پیدا می کردم>>

دست هایشان را با طناب بسته بودند و آن ها را با خود میکشیدند. حرارت فتاب سوزان بر سر شان می ریخت. چشم های سیاهشش را ریز کرد تا شاید در آن بیابان بی آب علف، روستایی یا استراحتگاهی ببیند؛ اما جز ریگ های داغ و خار های سر گردان، چیی ندید. معلوم نبود این آدم کش ها تا کجا میخواهند آن هارا به دنبال خود بکشند.