زندگی دشوار است.بله؛ ممکن است زیبا و شگفت انگیز هم باشد، ولی دشوار هم هست.

افسردگی دروغ می‌گوید.باعث می‌شود گمان ببرید که همه چیز خراب است.

《عاشقتم.》آندریا بیخ گوشم زمزمه کرد. 《منم عاشقتم.》کنار گوشش نجوا گونه گفتم.

در سراسر جهان، نرخ خودکشی مردان سه برابر بیشتر از زنان است.

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

یکی از نشانه های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید. گویی داخل یه تونل مانده‌اید که دو سر آن مسدود است و هیچ‌ وجه قادر نیستید روزنه‌ی نوری که در انتهای آن سوسو می‌زند را ببینید.

به زعم من، در جهانی چنین درهم تنیده با عدم قطعیت، ما بهترین آزمایشگاه های تجریی خویشتن هستیم.

بخش اعظم آنچه امروزه دریافته‌ایم، در آینده تکذیب خواهد شد یا در مورد ارزیابی مجدد قرار خواهد گرفت.

از ستاره های دور دست در کهکشان اطلاعات بیشتری در دست است تا فرایند عملکرد مغز؛ تنها شئ موجود در عالم آفرینش که قادر است درباره کل نظام هستی بیندیشد!

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید. راستش من در این دو برداشت تفاوتی نمی‌بینم. ما از طریق مکانیسم فرار از خود است که خویشتن را پیدا می‌کنیم. ... هر زمان که یک کتاب ارزشمند را می‌خواندم، حس می‌کردم که در حال خوانش یک نقشه هستم؛ یک نقشه‌ی گنج که مرا هدایت می‌کند به سمت گنجینه‌ای حقیقی: خودم!

ابعاد جسم آدمی دامنه دارتر از آن چیزی‌ست که به نظر می‌رسد.

خود را از خودت بگیر، از تو هیچ به جای می ماند.

وقتی در پایین ترین حالت روحی خود قرار دارید، خیال می کنید هیچ انسان دیگری در جهان نیست که احساسی مانند شما داشته باشد.