بریده‌ کتاب‌های اتوپرتره

برایم عجیب است که می‌توانم دستم را بلند کنم بدون اینکه بفهمم مغزم چطور دستورش را مخابره می‌کند.

دیر می فهمم که کسی دارد با من بدرفتاری می کند ؛ همیشه جا می خورم : انگار شر به نظرم غیر واقعی است.

صبح‌ها نمی‌نویسم، مغزم هنوز آماده‌اش نیست، بعدازظهرها نمی‌نویسم، زیادی غمگینم، از ساعت پنج عصر به بعد می‌نویسم،‌ باید مدتی طولانی بیدار بوده باشم،‌ بدنم آرمیده از خستگیِ یک روز.

سر صبحانه، تنهایم حتی اگر با کسی باشم.

وقتی تصمیم می‌گیرم از کسی که توی خیابان می‌بینم عکس بگیرم، ده ثانیه فرصت دارم که متوجهش بشوم، تصمیم بگیرم عکاسی کنم و بروم اجازه بگیرم، اگر صبر کنم دیگر نمی‌شود.

غر می‌زنم و از غر زدنم غر می‌زنم. می‌خندم، و از خندیدن‌ام می‌خندم. گریه می‌کنم، و از گریه کردن‌ام گریه نمی‌کنم. برعکس، صرف دانستن اینکه دارم گریه می‌کنم کافی است که گریه‌ام را متوقف کند.