خانم هاویشام با انگشت طرف چپ سینه‌اش را نشان داد و گفت:"میدانی دستم روی چیه؟" گفتم:" قلبتان خانم؟" لبخند عجیبی زد و گفت:"شکسته"

خانم هاویشام با عصایش میز دراز را نشان داد و گفت:" موقع مردنم مرا اینجا می‌خوابانند. فکر میکنی آن چیزی که تار عنکبوت رویش را گرفته چیه؟" گفتم:"نمیدانم خانم" گفت:"یک کیک بزرگ است. کیک بزرگ عروسی من!

حالادیگر مه از بین رفته بود امادرپرتونورآرام بخش ماه دیدم که دیگر سایه های مان ازهم جدانیست .

عجیب این بود که او هم لباسی خاکستری و زبر تنش بود و زنجیری به پا داشت و می‌لنگید و سردش بود. در حقیقت همه چیزش شبیه همان مرد قبلی بود قط قیافه‌اش با او فرق داشت ؛ البته این چیزها را فقط یک لحظه دیدم چون مرد بلافاصله مشتی حواله من کرد .