در فرهنگ روسی اگر بخواهند نام اشخاص را رسمی و احترام آمیز بر زبان آورند اسم کوچک آنها را به همراه نام پدرشان به کار می برند. اگر شخص مذکور مرد باشد الفاظ یویچ یا ایچ به دنبال نام پدر می‌آید و اگر زن باشد، یونا و یا آ. پدر آنا و استیوا ، آرکادی نام داشته لذا اسامی آنها اینگونه نامیده می شود: آنا آرکادیونا و استپان آرکادیچ یا آرکادیویچ و پدر دالی و کیتی ، الکساندر بوده و آنها اینگونه نامیده می شوند: داریا و یکاترینا الکساندرونا

ورونسکی حال قاتلی را داشت که کشته خود را می‌بیند. آنچه به دست او جان باخته بود عشق آنها بود، مرحله نخستین دلدادگی‌شان بود. وقتی به یاد می‌آورد که این شرمساری به ازای چیست در دل احساس وحشت و نفرت می‌کرد. آنا از عریانی روحی خود زیر فشار شرمساری خرد می‌شد و این به ورونسکی هم منتقل می‌شد اما قاتل با وجود وحشت از لاشه مقتول ناچار باید آن را قطعه قطعه کند و پنهانش سازد و از آنچه قتل را به طمع تحصیل آن مرتکب شده است سود جوید. با همان خشم به سودا ماننده قاتل هنگامی که خود را بر جسد قربانی می‌افکند و آن را بر خاک می‌کشد و قطعه قطعه می‌کند، ورونسکی نیز دیوانه وار چهره و شانه‌های آنا را غرق بوسه می‌کرد.

ما وقتی در روح خود کاوش می‌کنیم به چیزهایی برمی‌خوریم که بهتر می‌بود در همان اعماق روح پنهان بمانند.

وقتی کسی با گذشت و تواضع بیش از حد خود آدم را خجالت می‌دهد، طولی نمی کشد که از فرط زودرنجی و پرخاش جویی، تحمل ناپذیر می شود.

باد آرام شد و مهی غلیظ و خاکستری رنگ همه جا را فرا گرفت، گفتی میخواست اسرار تحولی را که در طبیعت پدید می آمد بپوشاند. زیر چادر مه همه جا آب جاری بود و یخ رودخانه ها ترک می خورد و صدا می کرد و راه می افتاد و ابرها همچون گوسفندانی سفید در آسمان پراکنده می شدند و هوا صاف شد و به راستی بهار بود. خورشید درخشید و یخ نازکی را که بر سطح آبها بسته شده بود به سرعت آب کرد و نسیم گرم سراسر از بخار بیداری خاک در ارتعاش بود. علف پیر داشت دوباره پیرهن سبزینه می‌پوشید و برق سبز روشن شاخه های جوان علف میان آن می درخشید. جوانه ها بر سر شاخه های بداغ و بوته های انگور فرنگی و پیکر چسبناک درختان توس که عطری گزنده داشتند ورم میکردند و زنبوران عسل نوپرواز و تازه از کندو بیرون پریده پیرامون شاخه های زرینه پوش بیدبن سرود سر می دادند و کاکلی های ناپیدا بر فراز سبزه مخملین و کلنگان و غازها در آسمان بلند در پرواز بودند و آواز مستانه شان به گوش می‌رسید و گاوهای پشم ریخته که پشم سال گذشته را جای جای همچنان بر بدن داشتند در چراگاه‌ها ماغ می‌کشیدند و بره های نوپا دور و بر میش های پشم سترده خود بع بع می کردند.

انسان کسی را می‌تواند نجات دهد که خود اصرار به سقوط نداشته باشد. ولی وقتی سرشت کسی چنان فاسد شد که سقوط در نظرش نجات جلوه کرد چه می شود کرد؟