بریده‌ای از کتاب آخرین انار دنیا اثر بختیار علی

آن شب آنقدر هوای سرد شبانگاهی را چشیده، آنقدر هوای بعد از آن طوفان را تنفس کرده که متوجه هست غرق نشدنِ او در آن سیلاب ها، رهایی عجیب و بزرگش از مرگ نیست؛ بلکه به تعویق انداختنی کوتاه مدت و خیالی است که مربوط می‌شود به آرزو هایش دربارهٔ زیبایی مرگ، مرگی که بعد ها بین دوستانش غوغایی به پا می‌کند. مرگی که دیگران چون لعنت خدایی به آن نگاه می‌کنند، مثل مجازاتی است برای آن‌کس که در جستجوی گشودن رازهاست.