همانا زبان مؤمن در پسِ قلب او و قلب منافق از پسِ زبان اوست. زیرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنی گوید، نخست می‌اندیشد، اگر نیک بود اظهار می‌دارد، و چنانچه ناپسند بود، پنهانش می‌کند، درحالیکه منافق آنچه بر زبانش آمد می‌گوید، و نمی‌داند چه به سود او و چه حرفی به ضرر اوست. {ترجمهٔ خطبهٔ ۱۷۶- ضرورت کنترل زبان}