شادی شما همان چهره بی نقاب اندوه شماست. خنده های شما از همان چاهی بر می آید که روزی با اشکهای شما پر شده است. و چگونه ممکن است غیر از این باشد؟ هرچه غم و اندوه بیشتر عمق وجودتان را کند و کاو کند، جای بیشتری برای شادی باز می شود. آیا جامی که امروز از شراب لبریز است، همان جامی نیست که روزی در کوره سفالگری گداخته شده است؟ و آیا عودی که امروز به روح شما آرامش می بخشد، همان چوبی نیست که روزی درونش با تیغه ای تیز خالی شده است؟