بریده‌ای از کتاب هموگان بخش اول اثر ناهید عارفی

«ترس وجود نداره، ترس چیزیه که ما خودمون به وجودش می آریم. فکر می کنید چرا بچه های کوچیک هیچ وقت از چیزی نمی ترسن؟ تاریکی، تنهایی و هیولاها و موجودات جهنمی زمانی براشون وحشت آور می شن که بزرگ تر هاشون ترسناکیِ اونا رو بهشون نشون می دن. اون موقعه که این واژه براشون شکل و معنا پیدا می کنه و تبدیل به آزمونی شخصی می شه که خودشون باید از پسش بر بیان. ما مسئول وحشت هایی هستیم که برای خودمان ایجاد می کنیم. یه روزی، یه زمانی، سرانجام وقتش می رسه که با ترس هامون مواجه بشیم. مهم نیست که چقدر بخوایم ازشون دوری کنیم؛ ما خالقشون هستیم و هر چقدر هم ازشون فرار کنیم، اونا مثل سایه به ما متصل‌ان. راهی برای گریز ازشون نیست...» -ایوا