وقتي ضمير ناخودآگاه من در حالت صفر قرار دارد، دائمي، بيكران، نامحدود و فناناپذير است. اما وقتي خاطرات حكمراني ميكنند، در تلهي زمان، مكان، مشكلات، ترديد، آشفتگي، خيال، الگوبرداري، و مديريت گرفتار ميشود. اگر بگذارم خاطرات حكمراني كنند، روشني ذهن و انطباق با الوهيت را از دست ميدهم. وقتي انطباق از دست برود، الهامي در كار نيست. و وقتي الهام نباشد، هدفي هم نخواهد بود.