بریده‌ای از کتاب هنر مردن اثر پل موران

لئون بلوآ به سختی نوشت:"هیچکس به مرگ اعتقاد ندارد"؛ و کسانی که خودکشی می‌کنند، کمتر از هر کس دیگر. فاصله زیادتر از آن است که از ایده خودکشی به ایده مرگ برسیم. در این باره جمله‌ای از نیچه هست که آن را به سبب طنز بی‌رحمانه‌اش دوست دارم:"اندیشه خودکشی مرهم نیرومندی است. کمک می‌کند شب‌های بد بگذرند." گمان می‌کنیم که رنجمان را دفع خواهیم کرد، گمان می‌کنیم که فقط دردمان را خواهیم کشت، و با خوش‌خیالی بنا می‌گذاریم به رویا پردازی راجع به خودکشی مثل چیزی دوست داشتنی، مثل یک رساله تحقیقی، مثل یک شعر و یا مثل یک سفر؛ خودکشی نوعی تایید زندگی است؛ دلزده بودن از زندگی ایمان داشتن به زندگی است، اعتقاد به جشنی یگانه است که به آن دعوت نشده‌ایم، میزی باشکوه که گرسنگی برای آن را در خود کشته‌ایم. از این روست که خودکشی همیشه در دوره‌هایی رایج است که انسان احساس خوشبختی می‌کند.