بریده‌ای از کتاب ناگفته های صورتی اثر سید محمدحسین راجی

ظلم به زنان در دوران باستان: (یونان باستان) در قوانین آتن باستان زنان به سختی از هرگونه حقوق قانونی برخوردار بودند. آنها حق شرکت در امور قضایی و اجتماعات را نداشتند. یونانی ها معتقد بودند که انسان ها کامل ترین حیوانات و در میان انسان ها مردان از زنان کامل تر هستند زیرا مردان گرم و زنان سرد می‌باشند. همچنین ارسطو،فیلسوف مشهور یونانی، تصور می‌کرد که زنان بی نظمی و شر می آورند، کاملاً بی فایده هستند و بیش از دشمن باعث سردرگمی میشوند؛ به همین دلیل،جدا نگه داشتن آنان را از بقیه افراد جامعه بهترین ایده می دانست. فیثاغورس، ریاضی دان مطرح یونانی میگوید:((یک منشأ خوبی وجود دارد که «نظم»، «نور» و «مرد» را ایجاد کرده و یک منشأ شیطانی وجود دارد که «هرج و مرج»، «تاریکی» و «زن» را ایجاد کرده است.)) در جامعه آتن در اصطلاح حقوقی زن را «دامار» می شناختند؛ واژه ای که از ریشه ای به معنای رام کردن گرفته شده است.زنان آتنی حق مالکیت محدودی داشتند و به همین دلیل شهروند کامل به حساب نمی آمدند؛ زیرا حق شهروندی و استحقاق حقوق مدنی و سیاسی در رابطه با مالکیت و ابزار زندگی تعریف می شد و زنان حق داشتن چنین مالکیتی را نداشتند. ویل دورانت در جلد دوم تاریخ تمدن، در رابطه با یونان باستان می‌نویسد:((در ادبیات یونان، همه جا پی در پی از خطاها و زشت کاری های زنان سخن می رود. زن یونانی حق عقد قرارداد ندارد، نمی تواند بیش از مبلغ ناچیزی وام بستاند و اقامه دعوی در محکمه برایش ممکن نیست ،زنان پس از مرگ شوهر، از ارث او سهمی نمی‌برند، عقیده جاری در یونان مبنی بر این بود که نیروی توالد تنها از آن مرد است و زن جز حمل طفل و پرستاری وظیفه ای ندارد.))