بریده‌ای از کتاب به زبان مادری گریه می کنیم اثر فابیو مورابیتو

خواندن اساساً فعالیتی شبانه است، حتی اگر روزها انجامش بدهی. کسی که می‌خواند، از واقعیت دست می‌کشد و غرق نوشته می‌شود. او با رخنه در دنیای محصور روی کاغذ، چشم بر جهان بیرونی می‌بندد. انگار شب بر جان خواننده سایه می‌اندازد. حکم لازم‌الاجرای شب این است: هر چه در شب شروع شود باید در شب به پایان برسد چون در شب نه سایه‌بانی هست که زیرش نفس تازه کنی و نه سرپناهی هست که در آن پنهان شوی. شب چیزی نیست مگر تک‌سایه‌ای که همه چیز را در بر می‌گیرد. شاید برای همین است که شب وادی کارهایی است که می‌شود در یک نفس و یک نشست تمامشان کرد؛ وادی آخرین دیدار‌ها؛ وادی گزیده‌ها. و کتاب برترین گزیده‌ی ممکن است.