به نظرم درخشان ترین جمله ی کتاب این جمله بود :
اگر از ناهار امروزت لذت نمی بری، از هیچ چیز دیگری هم لذت نخواهی برد.
مشکلی اساسی کتاب غلط های املایی متعددی بود که واقعا در بخش هایی از کتاب آزار دهنده بود
ولی کتاب، کتاب با ارزشیه، کم حجم و پر محتوا
کتاب به درک بهتر روانشاسی مرد کمک می کنه از طریق بررسی اسطوره گریل، کتاب تلاش می کنه از دیدگاه دکتر یونگ تمام عناصر نمادین این اسطوره، که هرکدوم به یکی از موئلفه های روانی شخصیت مرد اشاره داره، رو به عبارتی رمز گشایی کنه و از این طریق درک بهتری از روانشناسی شخصیت مرد بوجود بیاره.
کتاب در عین کوتاه بودنش شامل مباحث مهم و جذابیه.
من به عنوان خواننده بعد از خواندن این کتاب علاقمند شدم کتابهای بیشتری در این زمینه بخونم.
از جمله کتابهایی که بهش برخوردم بعد از خوندن این کتاب با همین موضوع کتاب چهار مقاله یونگی و تعبیر قصه های پریان هر دو نوشته خانم ماری لوییز فن فرانتس بود که در لیست کتابهایی که می خواهم بخوانم قرار دادمشون.
          

            "اهمیت خوانشی بی طرفانه درباره ی زندگی شخصیت ها برای مان روشن و پرواضح است. شخصیت ها را "آن گونه که بودند خواندن برای مان بسیار باور پذیر تر است تا خوانش هایی که بعضاً مغرضانه به ما القا می شود. از این رو کتاب های روایت فتح می تواند پیشنهادِ خوبی برای چنین امری باشد.
"مرگ از من فرار می کند" پاسخی است به جزم اندیشانِ امروزی که از شهدای ما بت می سازند و در حدِ قدیس بالا می برند. این روایت ها، نکته هایی بسیار ارزشمند را به من فهماند: اول این که، عقلانیت میان شهدای ما حرف اول را می زد. دوم، خلاقیت و نوآوری شان بسیار قابل تحسین است. نکته ی سوم و مهم تر از همه این که شهدای ما انسان بودند و افعال انسانی داشتند: با هم شوخی می کردند، با هم می خندیدند، با هم غمگین می شدند، عصبانی می شدند -یا با هم یا بی هم :) -
شخصیتِ دکتر چمران، بسیار جالب است؛نمی توانم درباره اش چیزی بگویم، اما روایت هایی که در این کتاب از نزدیکان و همرزمانِ او ارایه شده است بسیار جالب و محل تامل است، و ابعادِ معنوی، اخلاقی، عقلانی و حماسی او را بسیار، زیبا روشن می کند.

تاریخ اتمام مطالعه: 24 اردیبهشت 94
          

            سید موسی صدر به روایتِ نزدیکانش. روایت های غریبی است. به نظرم شیوه‌ی روایت‌گری، متناسب با هر شخصیت (به قولِ نویسنده: کاراکتر) است. شاید بهتر باشد واژه‌ی کاراکتر را به کار ببرم. کاراکترِ صدری (فرزند اول) و حورا صدر (دخترِ اول) به دلِ من بسیار نشست. صدری فرزندِ اول است، هنگامی که حدود بیست و چند سالش بوده پدرش را ندیده، از نبودن پدر شکایت می کند، اما نه از این که فقط نیست، از این‌که نیست تا با او دعوا کند، از این که نیست تا پدر را به خاطرِ «خود-نشناساندن» تخطئه کند. رابطه‌ی پدری و پسریِ امام موسی صدر و صدری، برایِ من جالب، جذاب، گیرا و البته محلِ تامل بود. روایتِ حورا نیز، به سببِ اهمیتِ مقامِ «زن» در اندیشه‌ی امام موسی صدر، دلنشین بود. روایت های خواهر های امام، با نمک و دوست داشتنی بود.
به نظرِ من از مزیت های کتاب این بود که در جاهایی، اسطوره زدایی می‌کرد. به این مهم، روایتِ صدری خیلی کمک می‌کرد. معمولاً ما، هنگامی کسی نیست، چنان بزرگش می‌کنیم که هر کس سراغِ او می‌خواهد برود، به محضِ مواجهه، باید خیلی او را بشکند. تا حدودی، این روایت ها، که از نزدیکانِ امام است، کمک می‌کند تا «امام را معصوم ندانیم».
به خلافِ رویه‌ی اسطوره ساز –و سپس اسطوره پرستِ ما- اگر کسی می‌خواهد امام موسی صدر را بشناسد، لازم است اندیشه های ایشان را بشناسد. کتاب های ایشان –که نوشته ها و سخنرانی های ایشان است- در دسترس است. شاید مقامِ خوبی برای تاسف خوردن باشد؛ چون می‌دانم روی امام موسی صدر آن قدر ها مانور نداده اند. تنها مانورِ موجود از ایشان، ربوده شدن است. اما باید از نزدیک ببینید و بخوانید، و ببینید چه مانورها دارد.

تاریخ اتمام مطالعه: 17 دی 96