کتاب را در دی ماه ۱۴۰۲ خواندم. توصیفات آنقدر دقیق و جالب بود که انگار در فضای داستان  زندگی می‌کردم. تمام طول کتاب از دست محسن و دروغ‌هایش حرص خوردم. ولی در صفحات پایانی می‌خندیدم و اشک می‌ریختم‌. به شدت دلم میخواست داستان ادامه پیدا کند و محسن به شهر پشت دریاها برود!
      

        کتاب را در ایام فاطمیه و آذر ماه ۱۴۰۲ خواندم. داستان‌هایی کوتاه از زندگی حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) نوشته شده که عمیقا مفاهیم سنگینی را به دوش می‌کشد. آدم دلش می‌خواهد کاش بشود فقط به اندازه‌ی ذره‌ای سبک زندگی ایشان را آموخت!
      

        کتاب را در ایام فاطمیه و آذر ماه ۱۴۰۲ خواندم. قلم آقای شجاعی قلب را به آتش می‌کشد. کتاب یک روضه‌ی ادبی پر شور است که گاهی بین جملاتش باید آن را بست، دستی به چشم‌ها کشید، نفس تازه کرد و دوباره به خواندن ادامه داد.
      

        کتاب را در آبان ماه ۱۴۰۲ خوانده‌ام. داستانی با زبانی ساده و روان از سرنوشت یک خمره در مدرسه‌ای روستایی حکایت می‌کند‌. آنقدر متن کتاب دلنشین است که هنگام خواندنش خودم را در گوشه‌ای از آن روستا احساس می‌کردم.