از معدود مجموعه داستان‌های نویسندگان ایرانی که بسیار دوستش دارم. توصیفات نجدی و تصویرهایی که از فضا و اتفاقات می‌دهد بدیع و شگفت‌آور است. همزمان با اینکه قصه‌ی قرص و محکمی برای روایت دارد (چیزی که در خیلی از رمان‌ها و داستان‌های ایرانی غایب است) شاعرانگی سبک نوشتاری‌اش آدم را مجذوب می‌کند. 
          

            شعرهاشو نفهمیدم.
نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
حال‌وهوای شعرها از من خیلی دور بود.
          

            بهترین نمونهٔ بهره‌گیری از قدرت شاعری در داستان است.
برخلاف دیگر شاعران که وقتی می‌خواهند از شاعرانگی در داستان استفاده کنند خیلی زود متن‌شان تبدیل به قطعهٔ ادبی می‌شود.
«کتری، بی‌صدا در آینه و با صدا بیرون از آیینه می‌جوشید»
این جمله را از حافظه نقل کردم و ممکن است عین جمله نباشد، اما این کتاب سرشار است از این تصاویر ناب.